Sabtu, 30 Oktober 2010

Selamat Jalan Mbah Marijan


Semua hanya menjalani tugas ke-makhluq-kannya
Tak ada haq untuk menghukumi benar dan salah atas mereka
Sebab kita semua sama
Hanya makhluqnya semata

Aku hanya bisa melihat sisi kemanusiaanya
Lugas, amanah dan apa adanya
Serasi dan harmoni dengan lingkungannya
Surakso Hargo menjadi tugasnya

Bandung, 30 Oktober 2010

Kamis, 14 Oktober 2010

Wejangane Para Sepuh Nalikane Nindhake Kaji

Kaji mono ngibadah ngrame dudu ngibadah sidem lan asifat pribadi, mulo sangu sing paling mumpangat yo mung "sabar", sepisan maneh "SABAR", dhisikno sing wajib kendalekno napsu ngoyak gurur, utamakno wong liyo ojo mung nuhoni butue dhewe. kemabrurarrane mugo lestari tumuli saiki nganti pisahe rogo lan nyawa.

Selasa, 27 April 2010

TRAPAS-TRAPAS CATURSASTI KAHANAN JATI

1. Kejaten iku elok, awig banget, jembar lan kabet tan kena ginayuh ing budi. Tanpa wates lan tanpa wangenan, tan kena kinaya ngapa.

2. Eloke maneh ing Kejaten ana kahanan kang sinebut Lahir lan Batin. Dene ing antaraning Lahir lan Batin iya iku kang den arani Kang Ora Kena Kinaya Ngapa dening menungsa.

3. Ora ana apa-apa, kang ana mung Ingsun, Ingsuning Ingsun, Kang Yasa Ingsun, iya iku Hyang Hana Tan Hana nanging pasti anane, tanpa kawitan tanpa pungkasan, jumeneng kalawan Pribadi, sabab karana sakabehing sabab, sangkan paraning dumadi.

4. Kejaten iku ora nandhang, ora kelepetan dening apa bae, tanpa arah lan tanpa prenah, nanging andhok ing sakbehing arah lan sakabehing prenah.

5. Kang ana ing Kejaten iku Ingsun, Ingsuning Ingsun, Kang Yasa Ingsun, iya iku Hyang Hana Tan Hana, Pribadi, Dhawak, AKU, Jumeneng lan Jejer ing sakabehing kadadeyan utawa sagung dumadi. Iya iku kang di puji-puji, di sembah-sembah, di gandrungi, di senengi, di bekteni dening sagung tumitah - alam saisine.

6. Patrape menungsa manjing ing Kejaten iku mung Sembah Hyang, lire pasrah iya iku masrahake jiwa raga pati uripe nyawa suksmane, pasrahe wis tan pasrah, iya iku MENENG. Dadi iya mung meneng thok iku patrape menungsa manjing ing Kejaten.

7. Manjinge menungsa marang Kejaten iku sarana nirmala, tegese sirna kamanungsane dening kuwating pangesthi kanthi tekad sawiji. Sasirnaning kamanungsane banjur kagentenan ing ananing Kejaten. Saka obah marang MENENG, saka cipta marang Kang Nyipta, saka kedadeyan marang Kang DADI, saka sulap marang Kasunyatan, saka warana marang Kang Yasa Warana, saka panggorohan marang Kejaten. Sanadyan satemene ora kena kaanggep manjing, sabab Kahanan jati ora kapanjingan/ora kawoworan, nanging SUCI MURNI TETEP LANGGENG ANANE. Dadi manjing iku iya mung dumunung ing gampanging tembung.

8. Ing Kejaten ora ana elor kidul, wetan kulan, ngisor dhuwur, ngarep mburi, kiwa tengen, iki iku ika, kene kono kana, mbiyen saiki mbesuk, kowe aku dheweke, tengah lan pinggir lan sapanunggalane.
9. Pangesthi marang Kejaten, rasa pangrasaning manungsa iku wewijanganing PRAMANA, iya iku uwiting cipta lan rasa kang kumambang ing PRIBADI, kaya kumambanging Cahya ana ing kawat kang mencorong.

Pramana binasakake Pengilon kang BENING tanpa tandhing tanpa upama, awit sipating Kejaten katon dening PRAMANA, kaya wong ngilo ndulu rupane dhewe. Pribadi (JATI) iku Blegere, wadhahing Pramana. Maligining Pramana saka lenyeping cipta lan rasa, nyataning Pribadi saka lenyeping PRAMANA. Lenyep gumantung ing : * HENENG *. Rumangsa gumantung ing : kuwating penganggep kanthi tekad. Ana gumantung ing : * Pangesthi *. Sirna gumantung ing : * Lali *. Yen kang kaesthi wadhage, mesthi ora nglegewa marang Kejatene, banjur Pribadi, Kejatene ora kaanggep ana, tegese ora rumangsa yen kumambang ing Pribadi. Dene yen kang kaesthi kanthi mestuti mung Kang Pribadi (JATI) temahan si wadhag lenyep utawa luluh ora karasa ing dalem cipta (lali) sing mung kari Jatine Pribadi sunyataning sunyata ing Rahsa Jati.

10. Poma den awas den eling, yen kang katon gumelar iku sejatine mung lan nembe ayang-ayangan kang ana ing sajeroning PANGILON-NE PRIBADI, dadi katut kalebu marang ayang-ayangan sajeroning Pangilon utawa PRAMANA, lali marang PANGILONE (PRAMANA) luwih-luwih marang Kang Ngilo. Sanadyan ananing ayang-ayangan gumantung marang Pangilon/Pramana sarta ananing Pangilon/Pramana gumantung ananing Pribadi. Yen kang kaesthi Pribadine, iya iku Jatine, salaline marang ananing wadhag/agal sing ana kari PRAMANA, weruh marang Pangilone, iku aran SARIRA PRAMANA. Semono uga kasumurupan yen mengku ayang-ayangan katon gumelar, mung bae ora ka-anggep wujud, awit tetela yen kang katon gumelar iku ciptaning Pribadi. Sateruse Sang Sarira Pramana isih wenang nggayuh k a s a m p u r n a n. Manawa pangesthine marang Kejaten kuwawa nyirnakake (Lali) Pengilon, kari Kejaten Kang Ana, iya iku Pribadi Kang Ngilo, semono uga ora bakal kesamaran yen wis mengku Pengilone dalah ayang-ayangane kang katon gumelar. Mulane kena di arani werid, rungsid, alus, lembut-lembuting lembut.

11. Sanadyan mengkonowa kaya kang kapratelakake ing dhuwur iku, aja nganti kaliru ing panemu yen menungsa bisa nyatakake Kejaten, sebab satemene ora ana menungsa kang bisa nyatakake Kejaten, sejatine kang bisa nyatakake Kejaten iya KEJATEN, menungsane mung kaperbawan/kadayan bae saengga mahanani budidayane menungsa. Dadi mung PERBAWANE kang mahanani katemahaning sujanmi. Awit mungguh sanyatane kang aran wong iku ora ana. Sing peparab Soerjabrata, Koesoemoboedaja, iku satemene mung pangaran-aran bae, sarehne mung pangaran-aran lan sanyatane ora ana, la apa bisa mobah-mosik. Sing mobah-mosik mau mesthi SING ANA, dudu sing ora ana, dudu sing mung pangaran-aran, dudu sing kedadeyan, dudu sing daden-daden. Mula wis mesthi SING DADI. Iya iku ...................
12. Salugune sumuruping menungsa marang RASA JATI iku saka sirnaning panganggep marang anane dhirine, kongsi luluh woring salulut nunggal pasatowan ......... tanpa ........... sinedya. Mula angger nganggo sedya lan karep iku mung dadi tutup. Mangka saben niyat, karep, sedya iku mung tetep dadi awak-awak. Mula prayogane sing tata, titi, taliti telaten nganti atul merdika lan .................. meneng.

13. Ananing alam-alam lan makhluk kang maneka warna, kang kasar lan kang alus iku kabeh ciptaning Pangeran. Tegese yen Kahanan Jati ora nyipta dadi marang bumi, langit, lintang, rembulan lan planit-planit liyane, galaksi, jin, peri lan sapanungalane, wis mesthi kabeh mau ora bakal ana. Yen isih kacipta iya isih ana, mari kacipta iya mari anane.

14. Nyawaning manungsa iku pirang-pirang jinis, lan mahanani rasa pangrasa warna-warna, iku ciptan kabeh, kang kumambang ing rasa sejati, kayadene gambar kang ana ing pangangen-angen kumambang ing angen-angen.

15. Menungsa iku padha duwe daya dhewe-dhewe sarta padha nglungguhi alame dhewe-dhewe, awit saka iku manungsa padha bisa manjing ing alam rupa-rupa. Endi kang gedhe dayane iya iku kang narik, kuwawa narik jiwa-jiwa luhur utawa titah alus marang alame. Dadi kang cilik dayane iya banjur ketarik utawa korup, iya iku ora rinasa anane (kaling-kalingan).

16. Menungsa kang gedhe dayaning pikire, gampang banget manjing ing alam pikiran, banjur daya dinaya karo titah kang nganggo badan pikir. Yen kang gedhe dayaning budine, gelis banget bisane lumebu marang alam budi, mangkono lan sakpiturute.

Kang mengkono mau wujudake titah kang beda-beda badane, dhewe-dhewe alame sarta tundha-tundha martabate, ana kang sinebut manungsa, jin peri, kewan, gandarwa, brekasakan lan ana sing luwih luhur maneh, luwih alus maneh martabate. Ananing makhluk utawa titah maneka warna mau becike ora di anggep anane, awit andhakane keliru surup, luput ing panyakrabawane. Kajaba saka iku mungguhing Kajaten, kabeh mau dudu wujud, mung wujudan utawa kedadeyan utawa daden-daden. Becike menungsa ora percaya marang kahanan kang ora sejati, suprihe aja kongsi dadi gagasan, ngreregedi lan ngreridhu.

17. Sadurunge manungsa nggayuh kasampurnan, wajibe nggayuh kasucen lan kawicaksnan luwih dhisik. Dene patrape ngurip-urip dayaning budi sarta ngilangi dayaning nafsu kang ala.

18. Urip, iku marga saka kereping kaempakake : Kendho utawa ora makarti amarga saka kuranging empan. Wondene mati saka ora di empakake dayane.
19. Saben tuwuh kekarepan, wewekaa sarana karasakake, apa saka dayaning budi, apa saka dayaning nafsu. Menawa saka dayaning nafsu, aja ditanggapi. Dene menawa tuwuh saka dayaning budi, sanadyan badan utawa awak-awak, liyane lumuh, prayogane di tanggapi, manawa bisa ajeg mangkono, suwening suwe budi kang gedhe dayane.

20. Angen-angen iku mengkoni karep, manuta pituduhing budi enggonen mranata nafsu suprihe mandhiri.

21. Sejatine menungsa iku padha nunggal kahanan jati Kang Jumeneng Pribadi, nanging rasa-pangrasane padha pisah-pisah. Dadi tetep nunggal Kang Mengku nanging kang kawengku pisah-pisah. Sarehne kang kawengku mau sejatine ora ana, dadi yen kang kaesthi mung SING MENGKU, dhirine SIRNA. MUNG KANG MENGKU KANG ANA. Dene yen kang kaesthi dhirine, kelangan KANG MENGKU, nanging salugune tela-tela, iya iku kang karan sulap.

22. Kang disebut Ingsun, Pribadi, Dhawak, utawa Aku,
Iya iku kang mengku marang rasa pangrasa,
Iya iku kang den arani Dat kang wajib anane,
Iya iku kang ora arah ora enggon, nanging saben enggon kaenggonan,
Iya iku Kang Lembut Tan Kena Jinumput, Gedhe ngemperi Jagad,
Iya iku Kang Tan Kena Kinaya Ngapa,
Iya iku Kang Langgeng Tanpa Kawitan Tanpa Wekasan,
Iya iku kang aran Kahanan Jati,
Iya iku Kang Tanpa Warna Tanpa Rupa nanging sakabehing Warna lan Rupa iya iku RUPANE,
Iya iku Kang Tanpa Timbangan Tanpa Lawanan,
Iya iku Kang di tresnani dhewe dening sagung dumadi,
Iya iku Kang binasakake KOMBANG MANGAJAP ING TAWANG,
Iya iku KANG AMONG JIWA,
Iya iku KANG NGECET LOMBOK,
Iya iku kang aran JATININGRAT,
Iya iku kang dumunung ing poking batin, kang mengku marang batine sakabehing titah,
Iya iku kang ora Kejaba kang ora Kejero,
Iya iku Tengahing Arah,
Iya iku kang nguripi siji-sijining nyawa kang sumandha ing badan,
Iya iku Kang Mangerani Alam saisine kabeh.

23. Sing sapa nggayuh kawaskithan utawa kaluwihan, mangka ing batine dhemen marang pepandhingan dhiri, dening anggone waskitha utawa duwe kaluwihan, sanadyan tetesa, iya isih dadi tetimbanganing dhiri, amarga kahilangan Pribadine, dening korup ing dhirine. Kang mengkono mau awit angesthi marang adeging dhiri, ora ngesthi marang Kang Jumeneng Pribadi ; samangsa ngesthi jumeneng Pribadi mangsa gelema ngengkoki marang sawijining dhiri, awit Pribadi iku jatine sakehing dhiri-dhiri, mula uga sinebut Sang Maha Dhiri, saengga dhiri-dhiri iku ora pisah amarga kawengku ing Sang Maha Dhiri kang tan pilih asih, jalaran Tanpa Timbangan Tanpa Wangenan.

24. Sarupaning titah iku wajibe ngluhurake PRIBADI kang mengku marang rasa pangrasane. Iya pribadi iku kang di senengi dhewe dening sarupaning makhluk, di tresnani dhewe, di puji-puji sarta di sembah-sembah dening sagung dumadi.

25. Akeh-akehe makhluk padha ora awas marang Pribadine, wekasan kaliru ing penganggep, iya iku, dhirine di sengguh Pribadi, amarga pancen angel mbedakake dhiri karo Pribadi iku.

26. Kang aran Aku iku dudu badan, dudu rasa, dudu angen-angen, dudu budi, dudu nyawa. Badan, rasa, angen-angen, budi, nyawa iku kabeh pirantine wadhaging alam kang kawengku ing Aku, dadi Aku iku wengkune.

27. Rasa-rasaning manungsa iku ora kena di anggo nyatakake wengku mau, mula wajib-wajibing wajib nyawa-nyawa mung SUMUNGKEM, gumulung lenyep utawa luluh ing poking batin, semono uga sakabehing rasa-pangrasa mung kudu gumulung marang poking batin, mengkono iku wajibing nyawa.

28. Nyawa kang lagi lumaku saka lahir marang batin, ora kena ora, rasa kang sumebar ing saranduning badan sangsaya kukud, sangsaya santosa mariku, sangsaya akeh rasa kang kukud, lire sangsaya ngedohi kelahiran nyedhaki marang b a t i n . Bisane santosa ora liya jalaran saka kerep kaempakake dayane ginawa lumaku saka lahir marang batin, iya iku SEMBAH HYANG.

29. Lakuning nyawa saka lahir marang batin mau menawa lestari ajeg, tegese tata titi teliti telaten nganti atul, saya suwe saya mayar, awit tinulungan dening dayane Kejaten jinurung ing PRIBADI, wekasan nyawa ora migunakake dayane babar pisan, mung maligi dayaning Kejaten.

30. Nalika rasa pangrasa durung nirmala, iya rasa pangrasa iku kang disengguh pribadi dening rasa pangrasa, tegese si rasa pangrasa ngaku-aku supaya di anggep : AKU. Dadi cetha menawa rasa pangrasaning manungsa iku tetela pancen ora bisa weruh marang Kang Mengku. Anggone ngrasa jebule malah ngaling-alingi dadi tutup.

31. Menungsa bisa weruh marang Kang Mengku, ora liya kejaba yen ora ngrasa, iya iku rasa pangrasa bali marang Kang Mengku ( Pribadi = Rasa Sejati).

32. Menawa menungsa wis ora kaling-kalingan dayaning rasa pangrasa, mung Pribadi kang ana, ing kono lagi weruh DHEWEKE, iya iku Kang Darbe rasa pangrasa.

33. Menungsa nuju poking batine dhewe, salugune menungsa mau ngener marang batine menungsa sa-Jagad, awit poking batine sok-uwonga iku iya poking batine titah kabeh.

34. Satekane menungsa ing poking batine, si menungsane wis ora ana, tegese luluh marang Pribadine, mula banjur kagentenan anane Pribadi, kang nalika iku nembe mengku marang batine sakabehing dumadi. ( Awas, tembung nembe tumrape Kejaten ora wiwitan ora wekasan ).

35. Sayektine ora ana nyawa madeg dhewe, mesthi gumantung ing Kejaten, semono uga Kejaten uga ora bisa tinggal nyawa, karo-karone tetep tinetepan, lebu-linebu, nglimputi lan linimputan.

36. Sarehning Kejaten iku Wengkune sakabehing nyawa, mula kowe ora susah ngeling-eling bisane mengku marang alam, sungkema marang Pribadine bae. Menawa lakuning nyawa wis tumeka ing poking batine, wis mesthi mengku marang sakabehing nyawa.

37. Menawa angen-angenmu pinuju meneb, karana nafsumu panuju lerem sarta ora tuwuh osikmu kang mangro mertelu, ngemungna osik sawiji kang mulya, iya iku osik kang lerege mung tumuju marang Kajaten, kang kaya mengkono iku tegese kowe wis ndungkap tumeka alam budimu, angen-angenmu karasa wening lan padhang.

38. Yen kowe temen nggayuh kasunyatan, aja ngendel-endelake gurumu, ngelmu utawa layang, nanging pulasaranen dhirimu kanthi mesu brata tansah mahas ing asepi, tegese tansah ajeg sembahhyang kanthi tarakbrata lan tapabrata, laku ngurang-urangi lan laku suci nyucekake ati. Guru minangka panuntun kang ndunung-ndunungake.

39. Tipising hawa nafsu kanthi kandel kumadeling kapercayan marang ora ananing apa-apa saliyane Pangeran Kang Ginusti, iku ngedohake godha rencana, cepak karahayone tumrap saiki apadene mbesuk.

40. Swarga neraka iku yasaning ati, awit saka iku tapabrata utawa laku suci mbenerake lang ngresiki ati aja nganti kelepaetan dening apa bae, iku banget perlune.

41. Aja nganti kabotan katresnan marang samubarang daden-daden, nanging : TRESNAA marang SING DADI, tanpa gething marang kang daden-daden, sabab ing kono ana ...... SING DADI.

42. Kang di arani daden-daden iku mangkene : Sak durunge Soerjabrata iku ana, kang ana jatine utawa pribadine si Soerjabrata. Sababe durung ana awit jati mau durung Nyoerjabrata, bareng jati mau Nyoerjabrata, pa Nyoerjabratane mau mujudake daden-daden kang di parabi si Soerjabrata. La suwene ana enggone Kasoerjabratan mau mung sajerone wektu kalane JATI isih Nyoerjabrata. Menawa jati leren enggone Nyoerjabrata, daden-daden kang di parabi Soerjabrata mau ........ora.....ana.

43. Menungsa saya pinter lan bisa nyilah-nyilahake dhiri lan Pribadi, saya suda watake kang kumudu-kudu ngluhurake dhirine, amarga banjur maligi ngengkoki JATINE sakehing dhiri. Kang mangkono mau gedhe banget dayane, kuwawa nyirnakake wewatekan lan kelakuan kang ala ganti marang watak lan kelakuan kang becik iya iku : SABAR, WELAS ASIH, SUMELEH, LILA LEGAWA, AYEM, TENTREM, NARIMA, MOMONG, MOMOT, KAMOT lan sapiturute, wasana BUDINE WENING.

Mula kena sinebut sadurunge sarira bathara wus ngrasakake RASA MULYA, nikmat mupangate ngungkuli wong luhur lan sugih. Piweling, poma di poma, becike kowe aja pegat eling lan tansah ngesthi Pribadi Kang Ana. Dene dhiri iku sipate Pribadi.

44. Kang di arani Nyawa iku uriping Rasa, wondene kang diarani Rasa iku pertandaning Nyawa. Lire : mulane bisa ngrasa amarga urip, tandhaning urip buktine bisa ngrasa.

45. Nyawa iku diyan cahyaning Suksma iya iku sipating Kejaten.

46. Dene rasaning menungsa iku ana telung golongan, iya iku :
1. Rasa, rasaning badan wadhag.
2. Rasa, rasaning ati.
3. Rasa, rasaning engetan.

47. Dadi menungsa iku mengku URIP tetelu, iya iku :
1. Nyawaning badan, lumrahe mung di arani : RASA.
2. Nyawaning ati, lumrahe mung di arani : ATI.
3. Nyawaning engetan, lumrahe mung di arani : BUDI.

48. Mula adeging menungsa iku wor luluh saluluting rasa tetelu : Budi, Ati, Rasa.
Rasa kang dadi manggalaning urip ing ngalam donya.
49. Budi, Ati, Rasa, sanadyan mengkonowa padha urip ing alame dhewe-dhewe :
1. Alaming Budi di arani GURULOKA.
2. Alaming Ati di arani HENDRALOKA.
3. Alaming Rasa di arani JANALOKA.

50. Budi palenggahane ing mustaka, telenge ing dimak utawa uteg.
Ati palenggahane ing dhadha, telenge ing Jantung.
Rasa palenggahane ing badan sekojur, telenge ing Konthol/padonan.

51. Menungsa urip ing alam donya iku sejatine kang dumunung ing alam donya mung badan wadhage, iya iku uriping rasa badan kang wadhag. Dene atine ora melu neng alam donya, dheweke tansah urip ana ing Hendraloka. Wondene budine tansah urip ana ing Guruloka. Kauripan tetelu dadi siji nanging ora gepok senggol. ELOK.

52. Mumpung kowe isih urip ana ing ngalam donya prayoga lan becike padha ngudiya weninging budi dimen slira wicaksana. Sabanjure padha nggayuha kasampurnaning urip tumuju marang kamardikaning kejaten.

53. Patrape ngudi weninging budi tumuju mring kawicaksanan :
1. Manut marang budine, awit budi iku mesthi benere.
2. Uriping ati ora di empakake dimene turu.
3. Uriping rasa uga ora di empakake dimene lerem.
Urip, amarga dayane kerep lan ajeg di empakake. Turu lan lerem/menep awit dayane ora tahu utawa babar pisan ora diempakake. Sanadyan uriping ati lan rasa turu lan lerem, sejatine sayaning uripe ora ilang apa maneh mati, mung ngalih enggon bae banjur nguripi budi. Tundone dayaning budi dadi gedhe, mulane budine PADHANG, nuli wicaksana. Turuning ati lan rasa manjing ing alam lerem, mulane banjur tentrem lan ayem.

54. Menawa kang gedhe uriping rasa, menungsa korup ing rasa, banjur rumangsa ana ing Janaloka. Adate nafsune iya dadi gedhe, banjur dhemen banget saresmi lan liya-liyane.

55. Dene yen kang gedhe uriping atine, menungsa banjur korup ing ati, nuli rumangsa ana ing Hendraloka. Atine dadi landhep, malah sok-sok kelandhepen.

56. Wondene menawa kang gedhe uriping budi, menungsa banjur korup ing budi, nuli manjing ing alam budi, tansah rumangsa ing Guruloka, aran SARIRA BATHARA. Yen wis Sarira Bathara banjur wicaksana, dalan marang kasampurnan.

57. Bisane mangkono, mung kudu kanthi tekad kang bener marang Kahanan Jati, iku gedhe banget dayane, jalaran tekad kang bener marang Kahanan Jati iku mahanani kandel piandeling patrap :

1. Nyirnakake anggep kumingsun, gumedhe, kuminter, gumisa, kumawasa, kemethak, kumenthus lan sapanunggalane. Menungsa kang bener mungguhing panganggepe marang Kahanan Jati, lakune satindak lan ujare sakecap tansah katitik saka ing pasemon yen sepi saka ing pamrih, tegese sepi saka ing panganggep mitongtonake dhiri, jalaran rumangsa yen dheweke lan kabeh mau dudu kahanan kang sejati lan bakale mesthi sirna.
2. Nyirnakake watak melikan, penginan, sugih pekareman lan sapanunggalane, kasurung dening rasa rumangsa menawa donya iki luwih dening sepele tur mung sedhela, awit pancen dudu Kahanan Jati. Dheweke Kang Sejati, Langgeng ana ing alam langgeng lan kasukcen, ora butuh apa-apa.
3. Nyirnakake watak gethingan, dahwen, panasten, atiopen, murinan, sugih duka lan sapanunggalane, karana rumangsa yen dhirine padha karo dhiri-dhiri liyane, sarta maneh kabeh mau dudu Kahanan Jati.
4. Nyirnakake watak kagetan, gumuman, gimiran, samaran, uwas, sumelang, ngresulan lan sapanunggalane, ait saka kandel piandele yen DHEWEKE KANG SEJATI iku ora ika iku, kabeh penggwe saka dheweke anggone nindakake wet/hukum/waton, adil marang sakabehing sipate. Kajaba saka iku ing donya iki ora ana kang langgeng kajaba mung DHEWEKE KANG SEJATI.
5. Nyirnakake watak dhemen goroh, clemer, colong jupuk, apus krama lan sapanunggalane, karana saka rumangsa menawa goroh, clemer, colong jupuk, apus krama lan sapiturute mau agawe GROWAHING ATINE dhewe, sarta maneh tuwuhe mung saka pamrih kang banget anggone sepele.
6. Nyarirani watak lembah manah, welas asih narima, ayem, tentrem, sabar, sumeleh, lila-lila legawa, temen lan setya tuhu marang sapadha-padha, lan sapanunggalane, jalaran weruh rumangsa lan mangerti yen wong liya iku iya padha awake dhewe ; Kabeh wong sipate dhewe, kabeh rasa : rasane dhewe, apa maneh dhirine iku dudu SANG MAHA DHIRI KANG BENER ING BENER.

Kang kasebut ing siji tekan nenem ing dhuwur iku, dayane mbeningake BUDI, beninging budi ndadekake AWAS marang dalan kang tumuju marang kawicaksanan, kawicaksanan dadi dalan marang kasampurnan.

58. Cekake menungsa nggayuh marang padhanging budi : kudu mbirat reregeding ati. Patrape ambirat reregeding ati, mung kudu padhanging budi. Karo-karone kudu tumindak bareng.

59. Dadi nggayuh pepadhang kanthi ambirat reregeding ati : kudu bener panganggape mungguhing KEJATEN. Wondene bisane bener panganggepe mungguhing Kejaten, saranane iya kudu ambirat reregeding ati kanthi madhangake BUDI. Karo-karone tetep-tinetepan kaya lakuning Kreta lan Rodhane, suwe-suwe rodhane mubeng dhewe.

60. Menungsa ngarani, mung oleh : ARAN. Menungsa nyipati, mung oleh : SIPAT. Menungsa ngrasakake, mung oleh : RASA. Aran, rasa, apadene sipat iku dudu DAD (Kejaten), dadi : Dad iku ora kena di arani, ora kena di rasakake, lan ora kena disipati, cekake : ............ CEP tan kena kinecap, tan kena cinakrabawa, tan kena kinaya ngapa. Kenane mung di nyatakake nganggo kejaten, tegese nganggo gaibing rasa utawa RAGA SUKSMA.

61. Ana iku gumantung ing pangesthi, sirna gumantung ing lali, awit saka iku menungsa kudu duwe penganggep marang : ora ananing apa-apa kajaba mung DAD (JATI), kamangka DAD ora kena cinakrabawa, ora kena kinaya ngapa. Semono werid, rungsid, alus, eloke, lembut lembuting lembut.......................

62. Kang den arani penganggep iku satemene PIANDEL, tegese penganggep utawa piandel iku : adheping rasa pangrasa marang poking batin, lire rasa-pangrasaning menungsa ora nyakrabawa apa-apa, anane mung madhep mantep marang batin lan lumaku saka lahir tumuju marang pusering batin, batining batin, Sing Yasa Batin. Iya lakuning batin mau kang di arani TEKAD...... ( LENG ) ...... Yen rasa wis tekan ing pungkas-pungkasing batin, ing kono Rasa lagi bali marang Gaibe. Supaya lakuning rasa-pangrasa ora menggak-menggok : saranane rambatan talining urip, kang anggandheng uriping dumadi lan urip kang langgeng ............ (napas)............ kanthi atul. Uga bisa mateg Sastragunatalikrama ................ kramaning ngaurip. Iku mau minangka pandom utawa r a m b a t a n e. Menawa lestari lakune lan kukuh anggone cekelan wateg mau, padha sakala sirna ayang-ayangan sajroning pangilon, kari pangilone kang ana. Yen wis weruh pengilon sepisan wae, sabanjure iya pengilon iku kang tinuju. Wekas-wekasane nuju marang KANG NGILO.

63. Lumaku saka lahir marang batin iku ora nanggapi sarupaning kang katon gumelar utawa kang karasa ing jagad gumelar apadene ing jagad alus, ora nggagas, ora mikir ora ngrasakake lan ora keturon, pokoke ora nanggapi sawiji-wiji, anane mung ELING tanpa pedhot marang lakuning napas kanthi sastragunatalikrama.

64. Kang den arani Sastragunatalikrama iku puji-pujian minangka talining rasa eling marang Panjenengan dalem Gusti Ingkang Maha Tunggal.

Mangkene unine :
Manut lebu wetuning napas : menawa napas lumebu, ing batin muni = HU ......
HU iku tegese HURIP PALENGGAHANE HYANG KANG TANPA WANGENAN, iya iku Ingkang Murba misesa Jagad Traya sa-isine kabeh, sing di pundhi-pindhi, sing di tresnani dhewe dening sagung dumadi, Kang Among Jiwa, Kang Ngecet lombok, iya Jatiningrat kang binasakake Kombang Mangajap Ing Tawang, Ingkang Yasa Gesang ......... lan sapiturute.
Dene menawa napas metu, ing batin muni : YA ........ tegese SAHIYA. Lire mungguhing menungsa mung kudu tansah MESTUTI marang PANJENENGANE, mestuti marang GUSTI PANGERAN INGKANG MAHA YEKTI.
Mungguhing Panjenengan dalem Gusti Ingkang Maha Kuwasa kabeh-kabeh wis ginelar sarwa hiya, gumantung menungsane anggone tansah ajeg marsudi kanthi sembahhyang ajeg.
Sembahhyang iku sawijining pratrap kajiwan lungguhing kasuksman, menungsane munjuk marang PANJENENGAN KANG YASA........ Tanpa karana ....... : ”Dhuh Gusti kula sumanggakaken jiwa raga, pejah gesang, nyawa sukma lan sedaya tanggel jawab kula, kula sampun rumaos lepat, klinta-klintu, tanpa daya lan mboten saged punapa-punapa. Inggih namung paduka Gusti piyambak ingkang wajib kula sembah, awit kula mangertos lan pitados bilih paduka gusti Maha Kuwaos, Maha Luhur, Maha Mulya................”
Patrape kanthi lungguh sila merdika, salira sarwa logro.
Papane sing resik, sandhang menganggone sing resik, jiwane sing resik, keblate ngener poking ati. Wektu suwening Sembahhyang manut kekuwatan lan kahananing swasana.

MUKSA RASANE TERUS MANUNGGAL

(sumber : Kitab Wawasan Pandam Pandoming Gesang Wewarah Adiluhung Para Leluhur Nuswantara Ngudi Kasampurnan Nggayuh Kamardikan)

Sabtu, 17 April 2010

Buka dulu Topengmu


Saat ketemu Kelik terlihat wajah Kang Bejo datar dan kurang semangat. Padahal Kang Bejo barusan pulang mengikuti sebuah pelatihan motivasi yang dikemas dalam nasehat-nasehat spiritual. Kelik makin penasaran dengan ekspresi Kang Bejo, dan akhirnya tidak tahan untuk bertanya.

“Kang, ada apa tho kok kelihatan kurang bergairah gitu ?, padahal Kang Bejo kan habis pelatihan motivasi, apalagi yang menyampaikan seorang ustadz ternama !“.

“Tidak apa-apa, semuanya baik-baik saja, hanya saya tidak menemukan Pak Ustadz pengajar itu“, jawab Kang Bejo.

“Lho, mosok dua hari pelatihan tidak ketemu ustadznya, lha Kang Bejo rakyo ikut paket eksekutif tho Kang ?“, tanya Kelik.

“Iya betul, ikut eksekutif juga betul, dan memang ustadz itu juga pengisi utama pelatihan itu. Hanya hampir seluruh kata-kata yang indah yang disampaikan oleh pengajar itu selalu dicuplik dari kata-kata para tokoh atau orang laing yang dikagumi Pak Ustadz itu. Seakan-akan saya tidak menemukan lagi sesuatu yang asli yang muncul dari pribadi Pak Ustadz itu. Tadinya saya berharap bisa mendapatkan sesuatu yang asli dari nasehat dan pengalaman Pak Ustadz, walaupun mungkin sangat sederhana dan tidak waaah..., jadi sebenarnya saya tidak ketemu Pak Ustadz, saya hanya mendengar cerita bagus“. Kang Bejo beralasan.

“oooo.....“, Kelik melongo.

“Memang banyak nasehat dan kata-kata bagus bertebaran, tapi bukan dari dirinya sendiri, setiap nasehat selalu diakhiri kata-kata ini nasehat tokoh ini, ini kata-kata mutiara tokoh itu..... “
Jadi murungku ini sebenarnya lagi mawas diri, mungkin saat inipun saya kehilangan diriku sendiri, kebanyakan apa yang aku katakan dan aku lakukan masih tiru-tiru. Padahal nanti saat aku dipanggil pulang, harus sendiri dan jadi diriku sendiri, biarpun masih seperti ini, aku pingin jadi diriku sing asli dan kalo harus tumbuh ya tumbuh ya aslinya BEJO, walau sering kali untuk menjadi asli itu diplocoti, diucek, diumbah dan pasti menyakitkan. Semoga saat nati di alam Original ketika namaku dipanggil “BEJO“, aku tahu panggilan itu untukku“.

“oooooo....“, kelik makin bengong.

Sayup-sayup terdengar lagu yang dilantunkan Ariel Peterpan, “buka dulu tooooopeeeeengmu....buka dulu tooopeeeengmu.......“


Pura adi, 18 April 2010

Senin, 05 April 2010

Pitutur Sepuh


Bocah Bagus Anakku Lanang,
Ojo Wedi,… Golék-o Pepadhangé Dalan,
Ora Kendhat Anggonku Ngengudhang,
Duh Bocah Bagus Anakku Lanang.

Putraku yang baik,
Jangan takut…carilah terangnya jalan,
Tidak henti-henti orang tua berharap,
Oh putraku yang baik.


Wong Tuwamu Dudu Raja,
Sing Dak Wariské Dudu Bandha Dunya,
Sangumu Mung Isi Pitutur,
Muga Dadi Titah Kang Luhur.

Orang tuamu bukan orang kaya,
Yang kuwariskan bukan harta,
Bekalmu hanya nasehat
Semoga jadi manusia yang luhur.


Anak Lanang Bagusing Ati,
Ojo Lali Anggonmu Memuji,
Marang Gusti Kang Murbéng Dumadi,
Mugo Dadi Padhangé Ati.

Putraku yang baik hati,
Jangan lupa memuji,
Kepada Tuhan YME,
Semoga menjadi lenteranya hati.


Urip Ing Dunyo Iku Sedhélo,
Urip Ing Kono Koyo Samudro,
Mulo Nggér,....Ojo Wegah Podho Tetanén,
Ing Kono Mbesuk-é Bakal Panén.

Hidup dunia hanya sebentar,
Hidup di sana bagai samudra,
Maka anaku....jangan malas beramal baik,
Di sana nanti memetik hasilnya.


Bocah Bagus Anakku Lanang,
Ojo Nganti Ninggal Piwulang,
Mumpung Jembar Golék-o Pepadhang,
Ojo Jirih Ing Pepalang.

Putraku yang baik,
Jangan sampai meninggalakan nasehat,
Mumpung masih luang waktunya, carilah cahaya pencerahan
Jangan takut dengan godaan.


Sejatiné Ora Ono Opo-Opo…..,
Sejatiné Jagadawujud Suwung,
Ora Warno Lan Ora Rupo,
Sing Ono Mung Awang-Uwung.

Sesungguhnya tidak ada apa-apa,
Sesungguhnya dunia ini wujud kosong,
Tidak berwarna dan tidak berupa,
Yang ada hanya kekosongan.


Akéhing Bandha Dudu Ukuran,
Drajat Lan Pangkat Dudu Takeran,
Lan Pepujané Rasa Dudu Anak,
Pagering Jiwo Dudu Sanak.

Banyaknya harta bukan ukuran,
Kedudukan dan pangkat bukan ukuran,
Dan kenikmati rasa bukan anak,
Pagarnya jiwa bukan sanak keluarga.


Wong Tuwamu Dudu Dewo,
Ora Wenang Nulis Garisé Manungso,
Sangumu Mung Isi Pitutur,
Mugo Dadi Titah Kang Luhur.

Orang tuamu bukan dewa,
Tidak berwenang menulis nasibnya manusia,
Bekalmu hanya Isi nasehat,
Semoga menjadi manusia yang luhur.

Kamis, 25 Maret 2010

CERMIN UNTUKMU


Kata-kata sholat, sholawat, sholli, dan shollu berasal dari akar kata yang sama dengan "shillah, shillatun" yang berarti "sambung", contohnya seperti istilah : shillaturrohim = menyambung kasih sayang.

Sholat adalah ketersambungan/keterhubungan antara ciptaan dengan penciptanya. Usholli adalah niat untuk berhubungan (niat untuk sholat), shollu- sambung/hubungan, dan sholawat adalah sambungnya makhluq dengan Tuhan melalui Rosulullah saw. Barangsiapa sholat (sambung dengan Tuhan) tentu bersholawat (melalui perantara), dan siapapun yang sungguh-sungguh sholawat maka tentu sholat (sambung dengan Tuhan).

Banyak nasehat para ilmuwan agama mengatakan, "jadikanlah semua aktivitasmu sehari-hari itu ibadah". Dan dalam kenyataannya antara kenyataan hidup sehari-hari dengan spiritual itu bersatu, bukan dua hal yang terpisah. Ini artinya sehebat apapun seseorang melakukan ritual ibadah selama tidak sambung dengan Tuhan, sebenarnya belum sholat, belum ibadah. Sebaliknya seremeh apapun aktivitas seseorang selama dia sambung dengan Tuhan, sebenarnya sholat, ibadah.

Perintah Tuhan dalam Al-Qur'an "Innalloha wa malaikatahu yushollu na ala nabi ..." Sesungguhnya Allah dan malaikat bersholawat kepada nabi.

Nabi dan utusan (perantara) Tuhan adalah manusia pilihan Tuhan sebagai wadah maujud/bertajali-nya citra Tuhan. Siapapun yang memuji citra itu tentu saja hakekatnya memuji Sang Pemilik Citra. Maka tatkala Sang Pemilik Citra bersholawat sebenarnya Dia memuji Diri-Nya. Maka sebenarnya tiada yang bisa memuji Dirinya kecuali Dia sendiri, tiada yang bisa sholat terkecuali Dia, dan makhluq hanyalah makmum semata. "Diam ya Muhammad, Tuhanmu sedang sholat".


"Karena tidak ada yang lebih indah dari-Mu, maka aku bawakan cermin untuk-Mu"-(Rumi).

Subang, 26 Maret 2010

Kamis, 11 Maret 2010

Dibuktikan oleh Kenyataan Hidup


Sudah 3 bulan ini Kelik memimpin usaha keluarga yang telah dirintis oleh Kang Bejo. Dan suatu saat Kang Bejo datang, ingin tahu bagaimana perkembangan usaha yang telah diserahterimakan ke adiknya Kelik. Begitu masuk ruang kerjanya Kelik yang dulunya juga ruang kerja dia. Dengan isyarat tangan adiknya mempersilahkan duduk, untuk menunggu adiknya menyelesaikan telepon dari rekanan kerjanya. Dengan santai Kang Bejo menganggukan kepala dan mencari posisi tempat duduk yang dirasa enak.

Sesaat kemudian adiknya datang menyalami dan menanyakan kabar. "Ada apa Kang datang ?", "Lho kok ada apa piye tho ?, yo pingin tahu kabarmu lan usahamu itu lho". "Oh itu, jadi beini Kang....". Dengan panjang lebar Kelik menjelasakan tentang kesibukan selama 3 bulan mengelola bisnis warisan Kang Bejo. Banyak kritik yang dialamatkan pada kakaknya itu mengenai kesalahan-kesalahan kakaknya dalam mengurus bisnis, dan bagaimana seharusnya bisnis kedepan harus dikelola begini... dan begitu.... banyak sekali.

Begitu panjang penjelasan dan kritik dari adiknya, kang Bejo terdiam dan pada saat dikasih kesempatan bicara Kang Bejo hanya berkata : "ya nanti LAKUmu yang akan membuktikan teori dan bicara yang tinggi itu. Ya karena keadaanmu baik-baik saja saya akan pamitan. Muga-muga bicaramu ada KENYATAAN dalam LAKU hidupmu.

Dengan tenang Kang Bejo menjabat tangan dan menepuk-nepuk pundak adiknya terus pamitan pulang. "Matur nuwun ya Dik...!". Tiba-tiba wajah Kelik terlihat pucat pasi bersama langkah Kang Bejo meninggalkan ruangan kantor adiknya.


12 Maret 2010

Selasa, 09 Februari 2010

Menjalani Hidup

Hidup adalah pelaksanaan kewajiban-kewajiban. Kewajiban sebagai seorang ayah atau ibu, sebagai seorang anak, sebagai seorang saudara, sebagai seorang sahabat, sebagai seorang warga negara, sebagai seorang manusia. Semua kewajiban harus dilaksanakan sebaik mungkin menjadi ayah yang baik, menjadi ibu yang baik, menjadi anak yang baik dan seterusnya. Dan untuk melaksanakan kewajiban dengan sebaiknya kita harus berusaha, berikhtiar sekuat kemampuan kita.

Menyerahkan diri lahir batin kepada Tuhan bukan berarti kita lalu tidak acuh, bukan berarti kepasrahan yang pasif atau penyerahan yang mati. Kita wajib berikhtiar, berusaha sekuat kemampuan kita. Namun semua usaha itu didasari kepasrahan, penyerahan kepada Tuhan dengan penuh keikhlasan dan ketawakalan. Kepasarahan yang disertai keyakian sebulatnya bahwa Tuhan pasti akan memberi bimbingan kepada kita, dalam keadaan bagaimanapun juga.

Yang mendorong kita bergerak dalam kehidupan ini adalah nafsu-nafsu kita. Tanpa adanya nafsu, kita tidak mungkin hidup sebagai manusia yang demikian maju dalam keduniawian. Akan tetapi, tanpa bimbingan Tuhan, tanpa adanya Kekuasaan Tuhan yang bekerja dalam diri kita, kita dapat terseret oleh nafsu-nafsu kita sendiri yang mengakibatkan kehancuran lahir batin. Jiwa kita akan tertutup dan tak tampak sinarnya seperti sinar matahari yang tertutup awan mendung. Namun, dengan Kekuasaan Tuhan yang bekerja dalam diri kita, Kekuasaan yang membimbing, digerakkan oleh kepasrahan kita yang total, maka nafsu-nafsu kita tidak akan meliar dan bersimaharajalela! Hanya Tuhan yang dapat menjinakkan daya-daya rendah sehingga nafsu-nafsu itu kembali kepada fungsinya semula, yaitu menjadi peserta dan pelayan kita dalam kehidupan di dunia ini.

Betapa mudahnya semua itu dipikirkan dan dibicarakan, namun betapa sukarnya untuk menyerah! menyerah lahir batin, berarti penyerahan tanpa ikutnya hati akal pikiran karena kalau yang menyerah itu hati akal pikiran, pasti disitu muncul pamrih. Menyerah agar begini atau begitu, pokoknya agar menguntungkan lahir ataupun batin. Penyerahan seperti itu jelas bukan penyerahan namanya, melainkan penyuapan! penyogokan! Menyogok dengan kepasrahan untuk mendapatkan sesuatu tentu saja menyenangkan dan menguntungkan.

Nafsu yang dibiarkan meliar melahirkan keinginan-keinginan. Keinginan akan sesuatu yang lebih membuat apa saja yang didapatkan kehilangan keindahannnya sehingga kita tidak lagi dapat menikmati apa yang telah kita dapatkan. Ini berarti bahwa kita tidak dapat mensyukuri apa yang diberikan Tuhan kepada kita. Karena keinginan untuk mendapatkan yang lebih, membuat apa yang berada di tangan tampak tidak berharga, tidak cukup dan kurang menyenangkan. Keinginan akan hal yang lebih membuat kita tidak pernah dapat merasakan kepuasan. keinginan jugalah yang menyeret kita untuk melakukan pengejaran dan seringkali terjadi, dalam pengejaran ini kita lupa diri, mementingkan pengejarannya sehingga menghalalkan segala cara. Padahal, bukan TUJUAN yang terpenting, melainkan CARA mencapai tujuan.

Berbahagialah orang yang tidak mengejar keinginan apapun juga, karena orang demikian itu akan selalu menerima apa yang ada dengan penuh rasa sukur dan berterima kasih kepada Tuhan. Orang demikian itu melihat keindahan pada apa yang didapatkannya dan dapat menikmati segala macam hasil pekerjaannya.

Semoga semua makhluk berbahagia.

dikutip dari Pecut Sakti Bajrakirana karangan Asmaran S Kho Ping Hoo

Rabu, 20 Januari 2010

Kalah Sama Keyakinan Tukang Sulap


Tidak biasanya Joko Linglung meninggalkan pengajian sebelum selesai ditutup Pak Kyai. "Kenapa meninggalkan pengajian Lung ?", tanya kawannya. "Lha gimana gak pingin keluar tho Kang, lha wong Pak Yai itu kalo habis ngasih nasehat gak yakin dengan nasehatnya itu je". "Maksudmu ?" tanya kawannya. "Setiap mengakhiri nasehatnya Pak yai selalu bilang "Begitu nasehat dari para guruku, dan mungkin begitulah yang benar".

"Lho itu kan baik, bahasa yang merendah", nasehat kawannya. "Iya tapi saya merasa, bagamaimana saya sebagai murid dapat menjalani dengan penuh keyakinan, sementara Pak Yai yang memberikan nasehat saja gak yakin dengan omongannya". sanggah Joko Linglung. Sambil ngluntrung pergi Joko Linglung berbisik ngedumel, "Mosok kalah sama keyakinan tukang sulap".

D, 21 Desember 2010

Minggu, 17 Januari 2010

MABUK

Suatu malam, seorang Inspektur Polisi menemukan pemabuk tergeletak di bawah suatu dinding. "Hai kau!" sapanya,
"Apa yang telah kau minum?"
"Aku telah meminum apa yang ada dalam guci itu,"
jawab pemabuk. "Tentu saja," lanjut Inspektur Polisi,
"tetapi apa yang ada di dalam guci itu?" "Apa yang telah kuminum ada di dalam guci itu," pemabuk itu menegaskan.
"Sayangnya itu sekarang tersembunyi dalam dirimu,"
keluh Inspektur Polisi, yang jengkel oleh lingkaran setan
yang dirasakannya berputar-putar. Karena merasa seperti
keledai yang berupaya keluar dari lumpur,
ia memaksa, "Baik, mari kita periksa.
Buka mulutmu. Ayo sekarang katakan 'Ahhhhh!'"
Pemabuk itu langsung tertawa, "Ha! Ha! Ha!"
"Aku suruh engkau mengatakan 'Ah!' Apa
maksudnya 'Ha!'?" bentak Inspektur itu.
"'Ah!' menggambarkan penderitaan dan kesedihan.
'Ha!' adalah ungkapan
senang pemabuk," pemabuk itu menjelaskan.
"Apa yang coba engkau jelaskan sekarang?
Jangan coba mempengaruhiku dengan omong kosong
mistis atau mengikatku dalam perdebatan esoteris—
jalan saja," perintah Inspektur itu.
"Tersesatlah dirirau. Aku tidak sedang mengukuhkan
apa pun. Andai aku masih terpenjara dalam pemahaman
tertentu tentang ekistensi kita yang tidak hakiki ini,
aku akan berdiri di atas mimbar dengan para
ruhaniawan profesional mendermakan kata-kata hampa,"
ujar si pemabuk. "Cukup sudah!" ujar Inspektur,
"kau mabuk dan kau ikut aku ke penjara."
"Inspektur yang terhormat," ejek pemabuk, "sudilah
Anda berbaik hati kepada seorang yang telanjang.
Andai aku dapat berjalan pulang,
aku sudah melakukannya beberapa jam yang lalu.
Maka perbincangan menyenangkan yang kita lakukan
tidak akan pernah terjadi."

Gila Demi Perubahan

..................................
Engkau telah berusaha berpikir sehat
dan itu tak mengantarmu kemanapun.
Cobalah gila demi sebuah perubahan.

Cinta Gila

Engkau tak akan bisa merebut hati Kekasih kecuali dengan menjadi gila.

Jelas Gila

Mereka yang pura-pura waras
dalam dunia yang sedemikian gila
jelas-jelas gila.

Kamis, 07 Januari 2010

INILAH RUMAH YANG COCOK UNTUKKU

Baiti jannati, rumahku surgaku.....begitulah pesan Kanjeng Nabi. Rupanya rumah itu memang fasilitas pokok hidup manusia di dunia, yang tidak hanya berfungsi melindungi secara fisik tapi juga melindungi secara batin. Maka wajar kalo banyak orang menghiasi rumahnya dengan banyak pernak-pernik asesoris agar terlihat indah. Disisi batin juga harus dihiasi dengan laku hidup yang baik, kalo dalam agama islam disimbolkan dengan membaca Al-Qur'an.

Di Rumahku yang kecil ini akupun mencoba menghiasinya dengan hal-hal yang menurutku baik. Walaupun di depan rumah sudah terpajang "Rumah Orang Gila", jangan sampai orang yang melihat rumah ini benar-benar ikut gila. Minimal kegilaan itu tidak menular bagi yang melihat apalagi orang yang memasuki.

Setelah lama merantau, keluar dari rumah ini dan hanya kadang-kadang kutengok sesaat untuk sekedar bersih-bersih dan selanjutnya aku pergi lagi. Merantau kesana kemari mencari sesuatu yang bermakna dalam hidupku, yang ketemukan hanya sekedar petunjuk jalan. Aku ikuti terus petunjuk itu dan akhirnya petunjuk itu berakhir di pintu gerbang sebuah rumah, yang di depannya tertulis "Rumah Orang Gila".

Dengan agak terkejut dan setengahnya ragu campur bahagia karena kembali ke rumah sendiri. Terkejut dan ragu, apa iya, apa yang aku cari ada di rumah yang kecil, gelap dan sangat sederhana ini. Lama sebelumnya, aku tinggali justru tidak ditemukan apa-apa di rumah ini. Yang kutemukan hanya kebosanan, kesumpekan, ketidakbanggaan dengan rumah ini. Malah seringkali aku menginginkan dapat punya rumah yang bagus, indah dan terpandang dimasyarakat. Bukan rumah yang seperti ini. Namun demikian petunjuk arah itu seolah-olah memaksaku melalui sifat kepanasaranku untuk membuktikan kebenaran petunjuk itu. Semoga apa yang kucari selama ini "makna hidup" itu memang kutemukan di rumah ini.